-
1 δύη
δύη, ἡ, Unglück, Elend = Att. Prosa κακοπάϑεια; Homer viermal, Odyss 14, 215. 338. 18, 53. 81; merkwürdig ist Odyss. 14, 338 ὄφρ' ἔτι πάγχυ δύης ἐπὶ πῆμα γενοίμην, Scholl. Ἀριστοφάνης δύῃ ἐπὶ πῆμα γένηται, ἀντὶ τοῠ ἐπὶ τῇ δύῃ· ἵνα μοι πῆμα ἄλλο γένηται. δύναται δὲ λείπειν ἡ ἐξ, ἵν' ᾖ ἐκ τῆς δύης ἐπὶ βλάβην ἔλϑοιμι; vgl. Odyss. 3, 152 ἐπὶ γὰρ Ζεὺς ἤρτυε πῆμα κακοῖο. Ueber die Abstammung des Wortes vgl. Apoll. Lex. Homer. p. 60, 32 u. Curtius Grundz. der Griech. Etymol. 1 S. 204. – Aeschyl Prom. 513 πημοναῖς δύαις τε; Eum. 562 ἀμηχάνοις δύαις, u. öfter; δειλαίᾳ συγκέκραμαι δύᾳ Soph. Ant. 1295; χωρεῖ πρὸς ἧπαρ γενναία δύη Ai. 918; sp. D., wie Nic. Al. 19 Th 920. Auch App. B. C. 4, 42.
-
2 λέπαδνον
λέπαδνον, τό, der breite, lederne Riemen, welcher das Joch, ζυγόν, unter dem Halse der Wagenpferde oder anderes Zugviehes zusammenhielt und mit dem Leibgurte, μασχαλιστήρ, verband, im plur., Il. 5, 730. 19, 393, vgl. Apoll. L. H. Uebh. das Joch, λέπαδν' ἐπ' αὐχένων τίϑησι Aesch. Pers. 187; übertr., ἐπεὶ δ' ἀνάγκας ἔδυ λέπαδνον Ag. 211; vgl. noch Ar. Equ. 768. – Aber Aesch. Eum. 532 ist ἀμηχάνοις δύαις λέπαδνον = überwältigt, nach Schol. χαλινωϑείς, von Wellauer als adj. angenommen, aber wohl in ἀμηχάνοις δύας λεπάδνοις zu ändern.
-
3 λέπαδνον
λέπαδνον, τό, der breite, lederne Riemen, welcher das Joch, ζυγόν, unter dem Halse der Wagenpferde oder anderes Zugviehes zusammenhielt und mit dem Leibgurte, μασχαλιστήρ, verband. Übh. das Joch; ἀμηχάνοις δύαις λέπαδνον = überwältigt